ده خصلت پسندیده سگ از زبان امیرالمومنین علی علیه السلام

ده خصلت پسندیده سگ از زبان امیرالمومنین علی علیه السلام

در ادامه مطلب بخوانید...
 

بعضی از افراد شاید محترم گاهی بر حسب کنجکاوی یا...که الله اعلم به طور اتفاقی راه گم میکنن و سر از یه هیئت عزاداری در میارن.پس از ترک هیئت صدها علامت سوال در مغزشون شکل گرفته که از اونجایی که افراد جامعه ماشاالله همه علامه دهر هستند و ادعای روشن فکریشون گوش عرش را کر میکنه شروع میکنن به استدلال های غلط و تنایج غلط تر.

از 99.9% این افراد اگر بپرسید حتی یک حدیث از امام حسین(ع) یا در مورد عزاداری یا در منقاب این حضرت نمی دونن و دنبالش هم نمیرن اما دهان باز میکنند و تئوریسین میشن و...الی ماشاالله.

و... بعد از مدتها هم خودشون بدبخت میشن و هم چهار نفر دیگه را هم بدبخت میکنن.

یکی از علامت سوالا که در ذهن بلانسبت خلاق این افراد پیش میاد پس از شنیدن اشعاریه که در اونها کلب(سگ) بکار رفته و....این رشته سر دراز دارد...که ائمه که سگ نمی خوان، آدم میخوان و...از این گونه ترشحات ذهنی بی پایه.

بایک حدیث از امام علی(ع) ،یگانه امیرالمومنین  ما این علامت سوال بزرگ را جواب میدیم.

اولا اینکه منظور از سگ یا کلب در اشعار و الفاظ مقام پایین سگ و چهره مذموم و منفور و نجس سگ در انظار عمومی نیست،اگرچه که بعضی از مخالفین و منتقدین با سگ زندگی میکنند.منظور ما این خصوصیات سگ می باشد:

حضرت علی(ع) میفرمایند:

 سگ 10 صفت دارد که شایسته است هر مؤمن واقعی داشته باشد تا به کمال برسد.

 1) سگ را درمیان مردم قدر و منزلتی نیست واین حال مسکینان و بیچارگان است.

 2) مال وملکی از آن سگ نیست واین همان صفت مجردان و فرشتگان است.

 3) سگ لانه و خانه ی معینی ندارد و هرجا که برود رفته است. و این علامت متوکلان است.

 4) سگ اغلب اوقات گرسنه است و این عادت صالحان است.

 5) سگ اگرصد تازیانه از دست صاحب خود بخورد، در خانه او را رها نمی کند و این صفت مریدان حقیقی است.

 6) شب هنگام به جز اندکی نمی آرامد و این حالت عاشقان و دوستداران است.

7) هرگاه رانده شود وستم  بیند، چون صدایش کنند بدون دلگیری باز گردد واین صفت فروتنان است.

8) هر خوراکی که صاحبش به او بدهد راضی است و این صفت و حال قانعان است.

9) بیشتر اوقات لب فرو بسته وخاموش است و این علامت خائفان است.

10) وقتی بمیرد هیچ میراثی بر جای نمی گذارد واین حال زاهدان حقیقی است.داشته باشد تا به کمال برسد.

منابع:
نشان از بی نشانها، چاپ هجدهم، ج اول، ص 310کتاب در ثمین و ماء مَعین چاپ دوم صفحه 457 ـ تالیف آیت الله سید مجتبی حسینی میر صادقی زنجانی و کتاب لئالی الاخبار ج 5 – ص 387- 388تحریر المواعظ العددیة، ص: 5