ناامیدی در احادیث

با توجه به اینکه مشکلات و سختی های زندگی زیاد شده تصمیم گرفتم این احادیث رو بذارم امیدوارم استفاده کنید.

در ادامه مطلب

 

نومیدى از رحمت خدا

بحار الأنوار :خداوند متعال فرمود:

أهلُ طاعَتی فی ضِیافَتی، و أهلُ شُکری فی زِیادَتی ، و أهلُ ذِکرِی فی نِعمَتی ، و أهلُ مَعصِیَتی لا اُویِسُهُم مِن رَحمَتی ؛ إن تابُوا فأنا حَبیبُهُم ، و إن دَعَوا فَأنا مُجِیبُهُم .
 فرمانبردارانِ از من در میهمانى من هستند، و سپاسگزارانِ از من در فزایندگى من، و یاد کنندگانِ من در نعمت من، و نافرمانانِ خود را از رحمتم نومید نمى گردانم. اگر توبه کردند، من دوست آنها هستم و اگر [مرا] خواندند، جواب گویشان هستم . 

( بحار الأنوار : ۷۷/۴۲/۱۰ )

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

 الفاجِرُ الراجی لِرَحمَةِ اللّه ِ تعالى أقرَبُ مِنها مِن العابِدِ المُقَنَّطِ .
گنهکارِ امیدوار به رحمت خداوند متعال به رحمت نزدیک تر است، تا عابدِ نومید.

( کنز العمّال : ۵۸۶۹ )

امام على علیه السلام :

 عَجِبتُ لِمَن یَقنَطُ و مَعهُ الاستِغفارُ ! 
در شگفتم از کسى که استغفار را با خود دارد و با این وصف نومید مى شود! 

( نهج البلاغة : الحکمة ۸۷ )

امام على علیه السلام : 

لا تَیأسْ لِذنبِکَ و بابُ التَّوبَةِ مَفتوحٌ .
تا زمانى که دَرِ توبه باز است، از گناه خود نومید مشو. 

( تحف العقول : ۲۱۴ )

امام على علیه السلام :

فی القُنوطِ التَّفریطُ .
نومیدى، باعث کوتاهى در عمل مى شود.

( بحار الأنوار : ۷۷/۲۱۱/۱ )

امام على علیه السلام ـ در مناجات شعبانیه ـ گفت:

 إلهی لم اُسَلِّطْ على حُسنِ ظَنِّی قُنوطَ الإیاسِ ، و لا انقَطَعَ رَجائی مِن جَمیلِ کَرَمِکَ .
 الهى! نومیدى و یأس را بر گمان نیکم [به تو ]چیره نمى گردانم و امیدم را از بزرگوارى و بخشش زیباى تو، نمى بُرم . 

( بحار الأنوار : ۹۴/۹۹/۱۳.         )

امام على علیه السلام ـ در بخشى از خطبه خود در دعاى باران ـ گفت:

اللّهُمّ قَدِ انصاحَتْ جِبالُنا ··· نَدعُوکَ حینَ قَنَطَ الأنامُ ، و مَنَعَ الغَمامُ ··· فإنّکَ تُنزِلُ الغَیثَ مِن بعدِ ما قَنَطُوا ، و تَنشُرُ رَحمَتَکَ و أنتَ الولیُّ الحَمیدُ  .
بار خدایا! کوههاى ما [از خشکى ]شکاف برداشته است··· در این هنگام که مردمان از همه جا نومیدند و ابرها نمى بارند، تو را مى خوانیم···؛ زیرا تویى که باران را پس از نومیدى خلق، فرو مى فرستى و رحمت خویش را مى گسترانى و تو حاکمى ستوده هستى . 

( نهج البلاغة : الخطبة ۱۱۵ )

امام على علیه السلام ـ به همین مناسبت ـ گفت:

اللّهُمَّ فاسقِنا غَیثَکَ ، و لا تَجعَلنا مِن القانِطینَ
 بار خدایا! ما را از بارانت سیراب گردان و از نومیدان، قرارمان مده .  

( نهج البلاغة : الخطبة ۱۴۳)

امام على علیه السلام ـ در بخشى از سفارش خود به فرزند بزرگوارش حسن علیه السلام ـ نوشت:

 اعلَمْ أنّ الذی بیَدِهِ خَزائنُ السَّماواتِ و الأرضِ قد أذِنَ لکَ فی الدُّعاءِ ، و تَکَفَّلَ لکَ بالإجابَةِ ··· فلا یُقَنِّطَنَّکَ إبطاءُ إجابَتِهِ ؛ فإنَّ العَطیَّةَ على قَدْرِ النِّیَّةِ .
 بدان که آن کسى که خزانه هاى آسمانها و زمین در دست اوست به تو اجازه دعا کردن داده و اجابت نمودن آن را ضمانت کرده است ··· پس، مبادا تأخیر در اجابت او تو را نومید گرداند؛ زیرا که دَهِش به اندازه نیّت بستگى دارد .

( نهج البلاغة: الکتاب۳۱)

امام على علیه السلام :

الحَمدُ للّه ِِ غَیرِ مَقنوطٍ مِن رَحمَتِهِ، و لا مَخلُوٍّ مِن نِعمَتِهِ ، و لا مَأیُوسٍ مِن مَغفِرَتِهِ .
 ستایش خداوند را در حالى که نه از رحمت او نومیدم و نه از نعمت او بى بهره و نه از آمرزش او مأیوس . 

( نهج البلاغة : الخطبة ۴۵ )

امام صادق علیه السلام ـ به نقل از شخصى حکیم ـ فرمود :

الیَأسُ مِن رَوحِ اللّه ِ أشَدُّ بَردا مِن الزَّمهَریرِ .
 نومیدى از رحمت خدا، سردتر از زمهریر است. 

(    2.بحار الأنوار:۷۲/۳۳۸/۱)

نهى از نومید کردن از رحمت خدا

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : خداوند تبارک و تعالى فرمود:

یا بنَ آدمَ ··· لا تُقَنِّطِ الناسَ مِن رَحمَةِ اللّه ِ تعالى علَیهِم و أنتَ تَرجُوها لنفسِکَ .
 اى فرزند آدم! ··· مردم را از رحمت خداوند متعال نومید مگردان، در حالى که آن را براى خودت امید دارى .

( صحیفة الرِّضا : ۴۳/۱۴ )

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

یَبعَثُ اللّه ُ المُقَنِّطینَ یَومَ القِیامَةِ مُغلَّبَةً وُجوهُهُم ـ یَعنی غَلَبةَ السَّوادِ علَى البَیاضِ ـ فیقالُ لَهُم : هؤلاءِ المُقَنِّطُونَ مِن رَحمَةِ اللّه ِ! .
 روز قیامت خداوند نومید کنندگانِ [مردم از رحمت حق] را در حالى بر مى انگیزد که سیاهى چهره شان بر سفیدى آن غالب است و گفته مى شود: اینان نومید کنندگانِ از رحمت خدایند . 

( بحار الأنوار: ۲/۵۵/۳۰ )

امام على علیه السلام :

الفَقیهُ کُلُّ الفَقیهِ مَن لم یُقَنِّطِ الناسَ مِن رَحمَةِ اللّه ِ ، و لم یُؤیِسْهُم مِن رَوحِ اللّه ِ ، و لم یُؤمِنْهُم مِن مَکرِ اللّه ِ .
فقیه به تمام معنا، کسى است که مردم را از رحمت خدا نومید نگرداند و از فضل و بخشایش خدا، مأیوسشان نسازد و از مکر و عذاب خدا هم آسوده خاطرشان نکند . 

( نهج البلاغة : الحکمة ۹۰)

امام على علیه السلام ـ در بخشى از سفارش خود به فرزند بزرگوارش حسن علیه السلام ـ فرمود :

 أی بُنَیَّ ، لا تُؤیِسْ مُذنِبا ، فَکَم مِن عاکِفٍ على ذَنبِهِ خُتِمَ لَهُ بخَیرٍ ، و کَم مِن مُقبِلٍ على عَمَلِهِ مُفسِدٌ فی آخِرِ عُمُرِهِ ، صائرٌ إلَى النارِ ، نَعوذُ بِاللّه ِ منها! .
 اى فرزندم! هیچ گنهکارى را نومید مکن؛ زیرا اى بسا کسى که عمرى گناه مى کند، اما فرجامش به نیکى ختم مى شود و اى بسا کسى که عمرى عمل [خیر ]مى کند، لیکن در پایان عمرش گرفتار فساد مى شود و رهسپار دوزخ مى گردد؛ پناه به خدا از آتش دوزخ . 

( بحار الأنوار : ۷۷/۲۳۹/۱ )

کسى که از رحمت خدا نومید است

امام على علیه السلام :

المُذنِبُ على بَصیرَةٍ غَیرُ مُستَحِقٍّ لِلعَفوِ ، المُذنِبُ عن غَیرِ عِلمٍ بَرِیءٌ مِن الذَّنبِ .
کسى که آگاهانه گناه کند، مستحقّ بخشش نیست و کسى که ناآگاهانه گناه کند، از گناه مبرّاست .  

( غرر الحکم : ۱۵۱۶ ، ۱۷۲۳)

میزان الحکمه،جلد نهم.